Het lied van de hoop

De beschrijving van het spel:

Het verhaal speelt zich af in de weelderige bossen die ooit toebehoorden aan de inheemse bevolking. De bomen zijn groot en majestueus, en het struikgewas is dik en groen. De lucht is gevuld met het geluid van vogelgezang en de geur van dennennaalden. De hoofdpersoon is een jonge vrouw die naar het bos is gekomen op zoek naar iets. Ze weet niet zeker wat ze zoekt, maar ze weet dat ze het hier zal vinden. Ze loopt door het bos, haar geest gevuld met gedachten. Ze denkt na over haar leven en haar verleden, en ze vraagt zich af over haar toekomst. Terwijl ze loopt, komt ze een open plek tegen. In het midden van de open plek staat een kleine hut. De hut is gemaakt van hout en bedekt met wijnranken. De deur staat open en de hoofdpersoon kan zien dat de binnenkant leeg is. De hoofdpersoon stapt de hut binnen. Binnen is het donker en koel. Ze gaat op een bed van bladeren zitten en sluit haar ogen. Ze voelt de energie van het bos door haar lichaam stromen. Ze voelt zich vredig. De hoofdpersoon opent haar ogen en kijkt om zich heen. Ze ziet dat de hut toch niet leeg is. In de hoek zit een figuur. De figuur is klein en zwak en is bedekt met een mantel. De hoofdpersoon staat op en nadert de figuur. De figuur kijkt naar haar op en glimlacht. De hoofdpersoon kan zien dat de figuur een jong meisje is. ‘Hallo’, zegt de hoofdpersoon. ‘Hallo,’ zegt het meisje. "Wat doe je hier?" vraagt de hoofdpersoon. "Ik wacht op je", zegt het meisje. "Voor mij?" vraagt de hoofdpersoon. ‘Ja,’ zegt het meisje. 'Jij bent degene die mij moet vinden.' "Waarom ik?" vraagt de hoofdpersoon. "Omdat jij degene bent die zoekt", zegt het meisje. "Jij bent degene die iets zoekt." "Ik ben op zoek naar mezelf", zegt de hoofdpersoon. "Je hebt jezelf gevonden", zegt het meisje. "Je bent hier." De hoofdpersoon kijkt de hut rond. Ze ziet dat de muren bedekt zijn met schilderijen. De schilderijen zijn van het bos en zijn gevuld met licht en leven. "Deze zijn prachtig", zegt de hoofdpersoon. 'Het zijn jouw schilderijen', zegt het meisje. "Mijn schilderijen?" vraagt de hoofdpersoon. ‘Ja,’ zegt het meisje. 'Je hebt ze geschilderd toen je hier eerder was.' "Ik kan me niet herinneren dat ik ze heb geschilderd", zegt de hoofdpersoon. 'Je hoeft het je niet te herinneren,' zegt het meisje. 'De schilderijen zijn hier. Ze zijn het bewijs dat je hier was.' De hoofdpersoon kijkt opnieuw naar de schilderijen. Ze ziet dat ze gevuld zijn met herinneringen. Ze herinnert zich het gevoel van de warme zon op haar huid en het geluid van de wind door de bomen. Ze herinnert zich het gevoel van vrede en rust dat ze in het bos voelde. "Ik herinner het me nu", zegt de hoofdpersoon. 'Dat weet ik wel,' zegt het meisje. "Nu is het tijd dat je gaat." "Gaan?" vraagt de hoofdpersoon. "Maar waar?" ‘Thuis,’ zegt het meisje. "Je bent nu thuis." De hoofdpersoon glimlacht. Ze draait zich om en loopt de hut uit. Ze stapt de open plek op en haalt diep adem. De lucht is fris en schoon en de zon schijnt helder. De hoofdpersoon draait zich om en kijkt naar de hut. Ze weet dat ze deze plek nooit zal vergeten. Het is de plek waar ze zichzelf vond. De hoofdpersoon draait zich om en loopt weg. Ze loopt door het bos en de bomen lijken haar thuis te verwelkomen. Ze loopt met een glimlach op haar gezicht en ze weet dat ze eindelijk vrede heeft.