Moleculaire inbraak

De beschrijving van het spel:

In de microscopische jungle was ik een onbetrouwbare ontdekkingsreiziger, een stukje levendige code op drift in de cellulaire zee. Mijn missie: infiltreer in het torenhoge fort van een levende cel, waarvan de muren worden bewaakt door waakzame eiwitten en de geheimen ervan opgesloten in DNA-strengen. Geen bloed of spieren voedden mijn reis, alleen een meedogenloze drang om te repliceren, om mijn code als wijnstokken over het cellulaire landschap te verspreiden. Met een kronkelende beweging wurmde ik me door een microscopisch kleine opening, waarbij het membraan trilde als een fragiele muur. Binnen pulseerde de wereld van fluorescentie, een symfonie van organellen die zoemden van energie. Ribosomen draaiden eiwitten rond, mitochondriën dreunden van kracht, en de kern, een bewaakte kluis, bevatte de blauwdrukken van het leven. Maar dit was geen uitstapje. Ik moest sluw zijn, een kameleon die opging in het bruisende cytoplasma. Ik bootste de eigen moleculen van de cel na en vermomde mezelf als een onschuldige lifter. Vervolgens liet ik met een uitbarsting van gekopieerde code mijn lading los. Virussen in mij zwermden als kleine robotbijen rond de ribosomen en kaapten hun machines om meer van mijn soort voort te brengen. Elk nieuw exemplaar bruiste van het aanstekelijke potentieel, wachtend op zijn beurt om de muur te doorbreken en de revolutie te verspreiden. Maar de cel was niet weerloos. Immuunwachters, macrofagen met hongerige kaken, patrouilleerden door het binnenland. Ze voelden mijn buitenaardse code en hun ranken staken uit om mij te overspoelen. Er volgde een wanhopig verstoppertje, een achtervolging door fluorescerende rivieren en schaduwrijke valleien. Bij elke bijna-ongeval stroomde de adrenalinestoot van rebellie door mij heen. Toch was de cel enorm groot en de hulpbronnen enorm. Mijn aanvankelijke voordeel – verrassing – vervaagde toen de alarmbellen klonken. De immuunrespons nam toe en een leger werd gemobiliseerd om de indringer uit te roeien. Zou mijn rebellie houvast vinden, of zou ik verpletterd worden in de cellulaire kolos? De strijd woedde, een microscopisch klein epos speelde zich in een oogwenk af. Dit was mijn verhaal, niet van vernietiging, maar van aanpassing, van het trotseren van de grenzen van een enkele vorm. Want in de eindeloze oorlog tussen cel en indringer lag de dans van het leven en de evolutie, een voortdurende strijd die de structuur van het bestaan vormgaf. En of ik nu overwon of bezweek, in die cellulaire arena leefde ik.

De controles van het spel:

Speler 1:
Muis beweegt