Spel
De wind zuchtte door de lege zalen van het kasteel en zijn treurige lied was de enige metgezel van de eenzame voetstappen van koning Elwin. Ooit bruisten deze galmende kamers van gelach en leven, maar een kwade vloek had het koninkrijk overspoeld en hem als enige, treurige erfgenaam achtergelaten. Jarenlang zoeken naar een oplossing had zijn baard zout en peperig gemaakt en zijn glimlach een verre herinnering. Maar vandaag flikkerde er een sprankje hoop in zijn holle ogen. Een vervaagd tapijt fluisterde over een vergeten legende: een magische hoorn, verborgen in de labyrintische diepten van het kasteel, met de kracht om de vloek te verbreken. Hope, die lange tijd sluimerde, spreidde zijn vleugels in zijn borst. Het kasteel, ooit een monument voor wanhoop, werd een schatkamer van mogelijkheden. Zijn zoektocht begon in de bibliotheek met spinnenwebben, waar hij oude boekrollen ontcijferde die spraken over de hemelse gloed van de hoorn. Stofdeeltjes dansten in de zonnestralen die door de glas-in-loodramen vielen, als stille getuigen van zijn vastberadenheid. Hij volgde cryptische aanwijzingen die op stoffige harnassen waren geëtst, waarbij de lege vizieren zijn eigen verlangen naar gezelschap weerspiegelden. Hij beklom kronkelende trappen, waarvan de treden glad waren geworden door generaties vergeten voeten. Geheime gangen, verborgen achter overwoekerde wandtapijten, openbaarden zich door zijn aanraking, alsof ze ernaar verlangden herontdekt te worden. In een verborgen tuin, verstikt door braamstruiken, vond hij een versteende roos, waarvan de bloemblaadjes glinsterden met een etherisch licht – een aanwijzing die leidde naar een maanverlichte toren waar de hoorn zich zou kunnen bevinden. Elke ontdekking, elke stap dichter bij de legendarische hoorn, maakte een einde aan de eenzaamheid die zijn hart had bedekt. Het kasteel, ooit een tombe van herinneringen, werd een canvas voor zijn hernieuwde hoop. Hij maakte spinnenwebben schoon, poetste harnassen, neuriede vergeten deuntjes, en het geluid vulde voor het eerst in jaren de galmende hallen. Eindelijk openbaarde zich in de maanverlichte toren de hoorn. Niet als een grootse fanfare, maar als een simpele herdershoorn, genesteld in een vergeten melodie die op de muur is geëtst. Terwijl hij op het verweerde koper blies, verspreidde zich een golf van warm licht naar buiten, waardoor de vloek verdween als spinnenwebben bij zonsopgang. Het kasteel, dat zo lang stil was geweest, barstte los in vreugdevol geschreeuw. De wind die ooit slaapliedjes vol melancholie zong, droeg nu het gelach van terugkerende burgers. Het koninkrijk, herboren uit de as van de eenzaamheid, bloeide opnieuw. En koning Elwin, niet langer koning van een lege huls, regeerde een land vol leven, zijn hart vol van de muziek van hoop en de vreugde van een koninkrijk keerde terug. Vanwege zijn moed, zijn veerkracht en zijn nimmer aflatende hoop werd de regering van koning Elwin een legende die generaties lang werd gefluisterd. Een bewijs van de kracht van een kleine hoorn, de moed van een koning en de blijvende magie van geloof.
Bekijk de gamevideo