Spel
De postmachine was een wrede minnares. Het had mij gevangen in zijn metalen kaken, en ik kon niet ontsnappen. Ik had alles geprobeerd wat ik kon bedenken, maar niets leek te werken. De machine was te sterk en ik was te zwak. Ik begon de hoop te verliezen. Ik dacht aan mijn familie en vrienden, en hoeveel ik ze miste. Ik dacht aan alle dingen die ik nooit zou kunnen doen, en aan alle dromen die ik nooit zou kunnen verwezenlijken. Maar toen herinnerde ik me iets dat mijn vader me ooit had verteld. Hij zei dat hoe moeilijk de dingen ook werden, ik nooit moest opgeven. Hij zei dat als ik bleef vechten, ik uiteindelijk een manier zou vinden om mijn obstakels te overwinnen. Ik haalde diep adem en sloot mijn ogen. Ik stelde me voor dat ik me losmaakte uit de greep van de machine. Ik voelde de kracht van mijn vader door mij heen stromen en ik wist dat ik dit kon. Ik opende mijn ogen en stormde naar de machine. Ik sloeg en schopte en klauwde, en uiteindelijk bezweek de machine. Ik viel op de grond, snakkend naar lucht. Ik was ontsnapt. Ik stond op en keek om me heen. Ik was vrij. Ik leefde. Ik glimlachte. Ik had die dag een waardevolle les geleerd. Ik had geleerd dat, hoe moeilijk de dingen ook werden, ik nooit moest opgeven. Ik moet altijd blijven vechten, wat er ook gebeurt.
Bekijk de gamevideo