Spel
De wind gierde door de bomen en de regen kletterde op het dak van de kleine hut. Binnen zat een jonge vrouw bij het vuur een boek te lezen. Ze ging helemaal op in het verhaal en even vergat ze de storm die buiten woedde. Plotseling klonk er een luide donderslag en gingen de lichten uit. De vrouw hapte naar adem en liet haar boek vallen. Ze werd in de duisternis gedompeld. Een ogenblik bleef ze daar zitten, verstijfd van angst. Toen stond ze langzaam op en liep naar de open haard. Ze zocht in het donker naar een lucifer en slaagde er uiteindelijk in een kaars aan te steken. Het kaarslicht wierp een flikkerende gloed over de kamer. De vrouw keek om zich heen en haar ogen werden groot van angst. Daar stond in de deuropening een lange, donkere gestalte. De figuur deed een stap naar haar toe en ze schreeuwde. Ze draaide zich om en rende weg, maar de figuur was sneller. Het greep haar bij de arm en trok haar terug de kamer in. De vrouw worstelde, maar de figuur was te sterk. Hij gooide haar op de grond en ging over haar heen staan, zijn ogen gloeiend rood in de duisternis. De vrouw sloot haar ogen en wachtte op het einde. Maar toen hoorde ze een stem. ‘Wees niet bang,’ zei de stem. "Ik zal je geen pijn doen." De vrouw opende haar ogen en keek op. Het figuur was verdwenen. In plaats daarvan stond een jonge man, met vriendelijke ogen en een vriendelijke glimlach. "Wie ben je?" vroeg de vrouw. ‘Ik ben een vriend,’ zei de man. "Ik ben hier om je te helpen." De vrouw wist niet wat ze moest zeggen. Ze had deze man nog nooit eerder gezien, maar ze had het gevoel dat ze hem kon vertrouwen. "Hoe ben je hier gekomen?" zij vroeg. 'Ik ben door de storm gekomen', zei de man. "Ik werd aangetrokken door jouw licht." De vrouw keek naar de kaars in haar hand. Het flikkerde nog steeds, maar het werd steeds zwakker. "Mijn licht?" zij vroeg. ‘Ja,’ zei de man. 'Je licht is heel sterk. Het trok me naar je toe.' De vrouw begreep niet waar de man het over had, maar ze had geen tijd om nog vragen te stellen. De kaars stond op het punt uit te gaan. ‘Ik moet gaan,’ zei de man. "Maar ik kom terug." En daarmee was hij weg. De vrouw bleef alleen achter in de duisternis. Ze zat daar een hele tijd na te denken over wat er net was gebeurd. Ze wist niet wie de man was, of waarom hij naar haar toe was gekomen, maar ze wist dat hij haar leven had gered. De volgende ochtend scheen de zon en zongen de vogels. De vrouw ging naar buiten en keek om zich heen. De storm was voorbij en de wereld was een prachtige plek. De vrouw glimlachte. Ze wist dat ze de avond dat de vreemdeling tijdens de storm naar haar toe kwam nooit zou vergeten.
Bekijk de gamevideo