Spel
Onder een bloedoranje maan hield Anya het verroeste heft van de bijl van haar grootvader vast, het knoestige handvat glibberig van het zweet. Mistslierten kronkelden door de afbrokkelende boog en fluisterden geheimen van een wereld die herboren werd in verval. Ze was de drempel overgegaan, had de smeulende sintels van haar dorp achter zich gelaten en was het hart van de Verwording betreden: een rijk overspoeld door de altijd hongerige levende doden. De wind, treurig en koud, speelde een klaagzang door de skeletachtige takken van dode bomen die naar de gekneusde hemel klauwden. Puntige rotspunten, ooit trotse bergen, doemden nu op als stille wachters, hun toppen gehuld in een onnatuurlijke sluier. Onder de voeten knarste de aarde van de botten van vergeten levens, terwijl ze vergeten verhalen fluisterden over een wereld die ten prooi was gevallen aan de pest. Maar Anya droeg een vuur in haar hart, helderder dan de stervende maan. Het bruiste van de herinnering aan de verhalen van haar grootvader, aan een mythisch toevluchtsoord dat bekend staat als het Smaragdgroene Bos, waarvan werd gezegd dat het onaangetast was door de greep van de Verwording. Het was een baken, een sprankje hoop in de afgrond, en Anya beloofde het te bereiken, zelfs als dat betekende dat ze een pad moesten banen tussen de legioenen van de verdoemden. Haar reis zou vol gevaren zijn. Kreunende hordes ondoden, hun vlees loskomend van botten, zouden uit de stinkende aarde opstijgen, aangetrokken door de geur van haar levende adem. Vlijmscherpe klauwen knarsten aan haar hielen, en ogen die brandden van onheilige honger gluurden door de verbrijzelde ramen van lang geleden overleden huizen. Maar Anya was geen onbekende in ontberingen. Ze had al eerder de naderende duisternis onder ogen gezien, haar geest gesmeed in de smeltkroes van verlies en getemperd door de onverzettelijke wil om te overleven. Elke stap was een gebed, elke zwaai van haar bijl een wanhopige psalm. Ze zou vechten, niet alleen voor haar eigen overleving, maar ook voor de herinnering aan degenen die ze had verloren, hun gezichten in de binnenkant van haar oogleden gegraveerd en haar door de wereld van de knekelhuizen leiden. Ze danste met de dood, een wals van staal en schaduwen, totdat de eerste smaragdgroene ochtendstralen de horizon kusten en het pad naar haar heiligdom markeerden. Want Anya droeg een vonk in zich, een uitdagend vonkje van het leven dat weigerde te worden gedoofd in het aangezicht van de vergetelheid. En in die vonk, te midden van de ruïnes van een verslonden wereld, bloeide een verhaal dat wacht om verteld te worden, een bewijs van de blijvende kracht van moed, hoop en de onwrikbare menselijke geest.
Bekijk de gamevideo