Spel
In het hart van het Witte Huis brak chaos uit. Alarmsignalen klonken, waardoor de gebruikelijke rust werd verstoord. President Obama hoorde, diep in een vergadering, de huiveringwekkende echo van voetstappen in de gang. Er liep een rilling over zijn rug toen hij de huiveringwekkende realiteit herkende: indringers. Adrenaline stroomde door zijn aderen. Dit was niet de eerste keer dat hij met gevaar werd geconfronteerd, en zijn jaren in zijn ambt hadden een ijzeren vastberadenheid in hem gesmeed. Maar dit was anders. Dit was zijn huis, zijn toevluchtsoord, en nu werd het belegerd. Zonder aarzeling wierp hij zich achter het bureau, een geïmproviseerd schild in de wervelwind van het moment. Zijn geoefende ogen vingen een glimp op van gewapende figuren die door de deuropening stormden, met gemaskerde gezichten en ogen in vuur en vlam van boosaardigheid. Maar Obama zou geen zittende eend zijn. Jarenlange training bij de geheime dienst deed zijn intrede en zijn hoofd was een stortvloed aan opties. Met een behendige beweging rolde hij onder het bureau door, duikend naar de ventilatieopening die verborgen was onder het tapijt. Adrenaline maskeerde de steek van stof en gruis toen hij zich door de nauwe doorgang wurmde, terwijl zijn hart tegen zijn ribben bonkte. Zijn aanvallers waren niet ver achter hen; hun boze kreten galmden door de ventilatieopeningen. Hij kwam terecht in een labyrintisch netwerk van gangen, onbekend terrein in zijn eigen huis. Maar elke draai en wending werd in de blauwdrukken van de geheime dienst geëtst en via talloze oefeningen in zijn geheugen gegrift. Hij sprintte naar voren, zigzaggend door het doolhof, zijn geest zo scherp als het mes dat hij nu in zijn hand hield – een souvenir van een eerder diplomatiek bezoek, nu getransformeerd in een symbool van verzet. Het Witte Huis, ooit een symbool van vrede en democratie, was nu een slagveld. Maar Obama, zijn beschermer, weigerde zich over te geven. Hij was zijn achtervolgers te slim af en gebruikte zijn kennis van de verborgen doorgangen en beveiligingsprotocollen van het gebouw om voorop te blijven. Elke hoek die hij omsloeg bracht hem dichter bij de veiligheid, elk overwonnen obstakel getuigde van zijn moed en veerkracht. Uiteindelijk bereikte hij de verborgen ontsnappingstunnel, een overblijfsel uit het tijdperk van de Koude Oorlog, lang vergeten maar plotseling zijn levensader. Met een laatste uitbarsting van kracht klauterde hij de ladder af en kwam de veiligheid van de nacht binnen. Achter hem brandden de lichten van het Witte Huis, een stille schreeuw van overtreding. Zijn ontsnapping betekende één overwinning, maar de strijd zou pas voorbij zijn als de indringers waren opgepakt. Toch bleef Obama overeind, waarbij de echo van geweerschoten werd vervangen door het zachte gefluister van hoop. Hij had het overleefd, en zolang hij dat deed, zou de geest van de natie die hij vertegenwoordigde dat ook doen.
Bekijk de gamevideo