Spel
De middagzon, meestal een baken van warmte, scheen op de ooit glanzende marmeren trappen van het stadhuis en wierp lange, beschuldigende schaduwen. Burgemeester Reynolds lag verfrommeld aan de voet, karmozijnrood bloeiend tegen de ongerepte witte steen. In een stad waar sirenes gewoonlijk hun spitssymfonie zongen, heerste er slechts een onaardse stilte, die alleen werd verbroken door het ruisen van de wind door de vlaggenmasten. Rechercheur Reyes, met de badge in zijn kaak bijtend, hurkte naast de gevallen burgemeester. Elke ademhaling was een schuurpapierschraper tegen zijn keel, waarbij de scène zich tot in macabere details in zijn geheugen etste. Eén enkel, schoon kogelgat ontsierde de achterkant van Reynolds' maatpak, een gruwelijk leesteken voor zijn regering. 'Sluipschutter,' raspte Reyes, terwijl het woord echode tegen het lege vierkant. 'Verborgen, zuiver schot. Waarschijnlijk al kilometers ver weg.' Zijn blik flitste naar de torenhoge glazen wolkenkrabbers eromheen, potentiële sluipschutternesten gehuld in strakke gevels en glimmende ramen. Sergeant Davis, haar doorgaans onverstoorbare blik weerspiegelde de grimmige spanning die in de lucht hing. 'Doorzoek het lichaam,' beval ze met schorre stem. 'Alles wat ons naar de schutter zou kunnen leiden.' Terwijl Reyes knielde, raakten zijn vingers iets hards onder de jas van de burgemeester. Een verborgen zak, discreet tegen zijn ribben genesteld. Binnenin een verfrommeld document, de inkt nog nat. Een gecodeerde boodschap, cryptische symbolen die voor zijn ogen dansen. De echo's van sirenes verbraken uiteindelijk de stilte en kwamen als boze horzels op het toneel samen. Maar Reyes herkende ze nauwelijks, zijn gedachten waren al verdwaald in het labyrintische script. De jacht op de sluipschutter was nog maar net begonnen en die zou niet beperkt blijven tot de schaduwen van het stadhuis. Deze gecodeerde boodschap, vastgehouden in de stervende greep van de macht, fluisterde over een samenzwering die diep in het stalen en glazen hart van de stad was verweven. Reyes wist toen, met een grimmige zekerheid die als een steen in zijn buik bleef hangen, dat dit niet zomaar een koelbloedige moord was. Het was een handschoen die werd uitgeworpen, een uitdaging die door de wind werd gefluisterd, en hij, de onwillige speler, had die zojuist opgepakt. De dans tussen jager en opgejaagde was begonnen, en de betonnen jungle van zijn stad bevatte het verwarde web van aanwijzingen. Zijn vingers klemden zich om de gecodeerde boodschap, een stille belofte die in het koele papier was gekerfd. Hij zou de sluipschutter vinden, degene die de zonovergoten stad met schaduwen bevlekte. Hij zou het gefluister in de wind volgen, de code ontrafelen en hun dodelijke symfonie tot een laatste, brutaal crescendo brengen. Het bloed van de burgemeester eiste gerechtigheid, en in de echo's van die eis vond rechercheur Reyes zijn doel, zijn vastberadenheid verhardde als staal onder de meedogenloze zon. De jacht was begonnen.
Bekijk de gamevideo