Oyna
Hikaye bir zamanlar yerli halka ait olan yemyeşil ormanlarda geçiyor. Ağaçlar uzun ve görkemli, çalılar ise kalın ve yeşil. Hava kuş cıvıltıları ve çam iğnelerinin kokusuyla dolu. Kahramanımız, bir şey aramak için ormana gelen genç bir kadındır. Ne aradığından emin değil ama onu burada bulacağını biliyor. Ormanda yürüyor, zihni düşüncelerle dolu. Hayatını ve geçmişini düşünüyor, geleceğini merak ediyor. Yürürken bir açıklıkla karşılaşır. Açıklığın ortasında küçük bir kulübe var. Kulübe ahşaptan yapılmış ve asmalarla kaplı. Kapı açık ve kahraman içerinin boş olduğunu görebiliyor. Kahraman kulübenin içine girer. İçerisi karanlık ve serin. Yapraklardan oluşan bir yatağa oturur ve gözlerini kapatır. Ormanın enerjisinin vücudundan aktığını hissedebiliyor. Kendini huzurlu hissediyor. Kahraman gözlerini açar ve etrafına bakar. Kulübenin hiç de boş olmadığını görüyor. Köşede oturan bir figür var. Figür küçük ve zayıftır ve bir pelerinle örtülmüştür. Kahraman ayağa kalkar ve figüre yaklaşır. Figür ona bakıyor ve gülümsüyor. Kahraman figürün genç bir kız olduğunu görebilir. "Merhaba" diyor kahraman. "Merhaba" diyor kız. "Burada ne yapıyorsun?" kahramanı sorar. "Seni bekliyorum" diyor kız. "Benim için?" kahramanı sorar. "Evet" diyor kız. "Beni bulması gereken kişi sensin." "Neden ben?" kahramanı sorar. "Çünkü arayan sensin" diyor kız. "Bir şey arayan sensin." Kahraman, "Kendimi arıyorum" diyor. "Kendini buldun" diyor kız. "Buradasınız." Kahraman kulübenin etrafına bakar. Duvarların resimlerle kaplı olduğunu görüyor. Resimler ormana ait olup ışık ve hayatla doludur. Kahraman, "Bunlar çok güzel" diyor. "Onlar senin resimlerin" diyor kız. "Benim resimlerim?" kahramanı sorar. "Evet" diyor kız. "Daha önce buradayken onları boyamıştın." Kahraman, "Onları boyadığımı hatırlamıyorum" diyor. "Hatırlamana gerek yok" diyor kız. "Resimler burada. Burada olduğunuzun kanıtı." Kahraman resimlere tekrar bakar. Anılarla dolu olduklarını görüyor. Sıcak güneşin tenindeki hissini ve ağaçlardaki rüzgarın sesini hatırlıyor. Ormanda hissettiği huzur ve sükunet duygusunu hatırlıyor. Kahraman, "Şimdi hatırladım" diyor. "Bunu biliyorum" diyor kız. "Artık gitme vaktin geldi." "Gitmek?" kahramanı sorar. "Ama nerede?" "Evim" diyor kız. "Şimdi evdesin." Kahraman gülümsüyor. Dönüyor ve kulübeden çıkıyor. Açıklığa çıkıyor ve derin bir nefes alıyor. Hava taze ve temiz, güneş parlıyor. Kahraman döner ve kulübeye bakar. Burayı hiçbir zaman unutmayacağını biliyor. Kendini bulduğu yer orası. Kahraman döner ve uzaklaşır. Ormanda yürüyor ve ağaçlar onu evini karşılıyor gibi görünüyor. Yüzünde bir gülümsemeyle yürüyor ve sonunda huzura kavuştuğunu biliyor.
Oyun Videosunu İzle