Oyna
Rüzgâr kalenin boş koridorlarında esiyordu, hüzünlü şarkısı Kral Elwin'in yalnız ayak seslerinin tek yoldaşıydı. Bir zamanlar bu yankılanan odalar kahkaha ve hayatla doluydu ama kötü niyetli bir lanet krallığı kasıp kavurmuş ve krallığın tek acılı varisini ona bırakmıştı. Yıllarca süren bir çözüm arayışı sakalını tuz-bibere çevirmişti, gülümsemesi ise uzak bir anıydı. Ama bugün boş gözlerinde bir umut ışığı parladı. Solmuş bir duvar halısı unutulmuş bir efsaneyi fısıldıyordu: kalenin labirent gibi derinliklerinde gizlenmiş, laneti bozma gücüne sahip sihirli bir boynuz. Uzun süredir uykuda olan umut kanatlarını göğsüne doğru uzattı. Bir zamanlar umutsuzluğun anıtı olan kale, olasılıklar hazinesine dönüştü. Onun arayışı örümcek ağlı kütüphanede, boynuzun göksel parıltısından söz eden eski parşömenlerin şifresini çözerek başladı. Vitray pencereleri delen güneş ışığı huzmelerinde toz zerreleri, onun kararlılığının sessiz tanıkları gibi dans ediyordu. Tozlu zırh takımlarının üzerine kazınmış şifreli ipuçlarını takip etti; bunların boş siperlikleri kendi arkadaşlık özlemini yansıtıyordu. Dönen merdivenleri tırmandı; basamakları kuşaklar boyu unutulmuş ayaklar tarafından pürüzsüz bir şekilde aşındırılmıştı. Aşırı büyümüş duvar halılarının arkasına gizlenmiş gizli geçitler sanki yeniden keşfedilmeyi arzuluyormuşçasına dokunuşuyla ortaya çıkıyordu. Böğürtlen çalılarıyla dolu gizli bir bahçede, yaprakları ruhani bir ışıkla parıldayan, taşlaşmış bir gül buldu; bu, boynuzun bulunabileceği ay ışığının aydınlattığı bir kuleye giden ipucudur. Her keşif, efsanevi kornaya daha da yaklaşan her adım, yüreğini kaplayan yalnızlığı parçalıyordu. Bir zamanlar anıların mezarı olan kale, onun yenilenen umudunun tuvali haline geldi. Örümcek ağlarını temizledi, zırhları cilaladı, unutulmuş melodileri mırıldandı, yankılanan salonları yıllardır ilk kez dolduran ses. Sonunda mehtaplı kulede boynuz kendini gösterdi. Büyük bir tantana olarak değil, duvara kazınmış unutulmuş bir melodinin içine yerleştirilmiş basit bir çoban borusu gibi. Yıpranmış pirinçten üflediğinde sıcak bir ışık dalgası dışarı doğru yayıldı ve gün doğumunda oluşan örümcek ağları gibi laneti dağıttı. Uzun süredir sessiz olan kale, neşeli bir yaygaraya dönüştü. Bir zamanlar melankolik ninniler söyleyen rüzgar, şimdi geri dönen vatandaşların kahkahalarını taşıyordu. Yalnızlığın küllerinden yeniden doğan krallık bir kez daha büyüdü. Ve artık boş bir kabuğun kralı olmayan Kral Elwin, hayatla dolu bir ülkeyi yönetiyordu; kalbi umudun müziğiyle ve geri dönen bir krallığın neşesiyle doluydu. Cesareti, dayanıklılığı ve asla ölmeyen umudu nedeniyle Kral Elwin'in saltanatı nesiller boyunca fısıldanan bir efsaneye dönüştü. Küçük bir boynuzun gücünün, bir kralın cesaretinin ve inancın kalıcı büyüsünün bir kanıtı.
Oyun Videosunu İzle